So hold me 'til the sun burns out.
27 septiembre 2013 | 19:20 | 0 Coments.
I've got you to make me feel better. 
Celtismo é o que levo gravado no peito.
15 mayo 2013 | 20:31 | 0 Coments.
Son do Celta, por enriba de todo. Dáme igual a categoría, o posto, os puntos. Ser do Celta é algo que vai moi dentro. Estou segura que nuns anos estará alí arriba, loitando cos máis grandes e eu seguirei na bancada, animando como nunca.
Lucindo celeste por Bilbao.
Cando entro en Balaidos, todos os problemas e preocupacións desaparecen da miña cabeza e céntrome en animar, en gozar dos 90 minutos cos meus amigos, apoiando aos rapaces que saltan ao campo para defender as miñas cores.
Non pretendo que o entendades, se sodes dos equipos grandes, vos estades acostumados a celebrar títulos cada dous por tres, e para min, que o meu Celta se leve os 3 puntos dáme horas de vida, de felicidade, déitome cun sorriso e érgome cun máis amplo. A felicidade inunda o meu día, e luzo orgullosa a celeste.
Non é fácil esta situación, acabamos de ascender e estamos case en segunda de novo. É duro ver como nos rouban partido tras partidos, con tarxetas inxustas, con penaltis que se inventan e anulando goles en fora de xogo, onde a defensa se atopa 3 metros por diante. É inexplicable a rabia e a impotencia que sinto só de pensar niso, en que nos queren fora de máis alta categoría. Non o logro entender. Nunca nos queixamos, e supoño que iso é o que queren, afundirnos máis. Os equipos grandes, os que menos deben facelo son os que máis se queixan, e son aos que máis axudas se lles da, para todo, só temos que ver os nosos horarios... chegamos a ter 3 partidos en 7 días, con apenas 2 días de diferenza... xa me diredes...

3 de Mayo.
13 mayo 2013 | 21:27 | 0 Coments.
"Y no se que pasará, yo me lanzo sin dudar si vamos todos... "
Dos años he tenido que esperar para vivir uno de los mejores momentos de mi vida. Recuerdo la primera vez que les vi en DE, nunca me podría imaginar que dos años después planearía un viaje para verles. Quizás no me he involucrado tanto en ellos como en otros grupos, pero siempre han estado ahí. Tener el dinero ahorrado para León y no poder ir... y tener que esperar al pasado Noviembre para verles, pegarme 3 horas de viaje que valieron mucho la pena. El concierto con aquel horroroso final en Febrero y ahora este, en Bilbo, después de una semana increíble con mi madre poder disfrutar con mis niñas en la Rockstar de mi "primer" concierto por así decirlo, ya que los dos anteriores fueran un poco caos, y en sitios poco apropiados.
Dormir desde el jueves por la noche en la calle, conocer a gente increíble, ir a Getxo a por un café y volver para pasar allí el día. No lo cambiaría por nada, aunque acabase el concierto destrozada. La primera fila, tenerles tan cerca, poder disfrutar de sus voces, tocarles, sin duda, una de las mejores experiencias que he vivido. Las emociones a flor de piel, no me creía estar allí, al principio no podía dejar de llorar, pero disfruté como una niña, y estoy segura de que tendré muchos más así.
Mi Drei, ojalá habernos conocido antes, estos 6 meses me he dado cuenta de todo lo que tenemos en común, y de lo afortunada que soy de haberte conocido.
Sari.
13 abril 2013 | 22:28 | 0 Coments.
"Y si tengo ganas de llorar, tú me abrazas y se va."
Eres lo mejor que tengo. Nunca imaginé que nuestra amistad pudiera llegar a hacerse tan fuerte, gracias por formar parte de mi vida. Eres más que una amiga, una hermana.
Etiquetas: Gentte., Mi pequeño diario
Auryn. 22 de Febrero.
26 febrero 2013 | 22:55 | 0 Coments.
Os escribo desde mi cama, lo mejor que puedo, intentando no cometer ninguna falta, debido a que tengo un ojo morado y media cara llena de rascazos y moratones. Y si, ahora os voy a contar lo que supuso mi segundo concierto de Auryn.
Os situó, viernes 22, salgo a las 17:30 de Cangas con mi amiga Ceci, rumbo a Pontevedra en bus, hasta ahí todo normal, llegamos una hora después y a las 19:00 cogemos el siguiente bus con Drei y Fani, que nos esperaban en la estación a Porriño. Sobre las ocho menos 10 estamos en Porriño, y allí nos espera Moni, que nos acompaña a cenar etc...
Todo era ilusión, los chicos llegaban sobre las 10 a Mos y estábamos esperando, pero decidimos ir al supermercado que había al lado de Queen a comprar algo de beber, ya que no habia nadie y así adelantabamos. Monica y Antia se quedaron en la puerta, y mientras pagábamos vienen corriendo diciendo que ya habían llegado, total, que no deberíamos habernos ido a comprar de beber.
Volvimos a la puerta y escuchamos la prueba de sonido, sale Salva, le preguntamos si pueden salir y nos dice que saldrán luego a cenar, pero llega mucha gente y mueven la furgo para la parte de atrás, intentamos distraer a todas las niñas que habían para poder ir para atrás y estar un ratito con ellos, etc...
Paso a la parte interesante, salen por la parte de atrás dispuestos a ir a cenar y había mucha gente alrededor de la furgo, entonces saludo a Carlos desde fuera y él me sonrie y agita la mano desde dentro, y yo me cuelo alrededor y me pongo en la puerta y les paso la carta, bandera del Celta y David y Carlos me dan las gracias, baja Dani por las escaleras y entre los de seguridad y miles de niñas que se le echan encima no puedo acercarme, pero veo a Blas bajar y nadie le dice nada y y suelto un: AI DIOS MIO! Desde abajo, y el viene y se me acerca, entonces me habla muy majo, teniendo en cuenta que yo era un flan, me dice que me calme, me abraza, me firma el CD, y me habla del tiempo, del viaje y es mucho más majo de lo que parece, seriously. Bueno, y cuando sigue andando veo a Drei que estaba metida entre el tio de seguridad y miles de niñas, y me rio, entonces aparece Álvaro, y claro, yo tiemblo más y cuando me va a dar dos besos le abrazo efusivamente y me dice al oido: "estás temblando, tranquila guapa" y ashdakjshalksdhja estoy abrazando a mi Alvarito,sabeis?. Y ahora todo es muy borroso, resulta que Blas se había llevado mi rotulador y Álvaro me hablaba y yo no podía hacer nada más que verle *queguapoesjoder* le doy el cd, me firma le digo que gracias, que gracias, que es genial y me dice que me calme, que luego a la salida se paran más, y se los llevan a todos. Pero Álvaro antes de para con Drei, obvio, se aman. JAJA.
Y yo me uno a Drei y Ceci luego, y me pongo a llorar. Luego estrella va, estrella viene, es la hora del concierto, entramos, esperamos hasta las 3 a que salga, cantan, todo genial, fue corto pero agotador, eso si, le doy a Álvaro la pulsera que le había echo, que se me había olvidado y se la guarda, todo majo él, y acaba el conci.
Ahora viene lo de los moratones, cuando acaba vamos corriendo hacía atrás y me doy cuenta que mi CD estaba en el bolso de Drei en el guardarropa entonces volvemos, y las tias son unas lentas, y cuando llegamos con mi CD resulta que ellos ya estaban en la furgo, y a mi me dio el bajón y empecé a llorar. Drei, Ceci y yo nos fuimos a la parte de delante a ver si les pillábamos y fue el momento en el que un borracho venia corriendo, me llevó por delante y no recuerdo más, hasta verme en la ambulancia camino Porriño. Me vieron, me llevaron a Vigo en ambulancia y hasta el domingo por la tarde en el hospital,sin poder abrir un ojo. Supongo que podría arrepentirme de todo, pero no, me lo pasé en grande, con gente increíble, pude abrazar a dos de ellos,darles todo lo que tenía pensando, y aunque ahora mismo estoy en mi casa, con media cara morada y un ojo medio cerrado, puedo decir que repitiría mil una veces esa noche.
Oh, y los chicos ya saben lo que me ha pasado, y me han twitteado, Carlos personalmente y no se quién desde la cuenta oficial. Gracias a todos los que os habéis preocupado! Auryn, nos vemos el 3 de Mayo, Bilbao nos espera!
Volver.
07 febrero 2013 | 12:54 | 0 Coments.
"Aunque es más fácil olvidar que perdonar no te dejaré de amar"Escucho cada día esa frase en una canción y cada día que pasa la cuestiono más. Es imposible olvidar a alguien que te ha marcado y es imposible perdonar el daño de alguien importante en tu vida.